Spanningen

Hallo beste mensen, toch een bericht uit Flores. We hadden niet verwacht dat het zou lukken, maar na de nodige ontberingen hebben we ons kampement, voor een nacht, opgeslagen in Ende, centraal gelegen op Flores aan de zuidzijde.

Ik zal het kort houden want we hebben het gevoel dat de vijand, wie dat ook zou mogen zijn, overal zit. Tijdens het maken van dit verslag werd vlak voor het verzenden alles gewist! Je zult straks zelf wel kunnen constateren dat het geen toeval is dat wij hier in spanning zitten.
Spanning is voor iedereen natuurlijk anders en iedereen gaat er ook anders mee om. De spanning die ik voelde en nu weer voel doet me terugdenken aan mijn tienerjaren. Ik was toen lid van de gang N.P.G. (Nozems pesten goovies). We verzamelden zaterdagavond op het Vrijthof, voor het politiebureau en begonnen wat te rellen. Heel netjes overigens, want de grootste schade was een keer een per ongeluk omgestoten terrastafeltje.
We hebben toen netjes onze excuses aangeboden. Het ergste wat je kon overkomen was een tik met de gummiknuppel, maar dat was een zeldzaamheid. De goovies die er waren hadden bureaudienst en waren niet meer van de jongsten. Wij waren al veilig als we bij een brug waren, want dan stopten ze de achtervolging. En er waren de nodige bruggen; de aw, de nuij, de servaos, de wilhelmina, die vaan sint pieter en natuurlijk het kaffee.
Wegrennen via de Brusselsestraat was voor zwakkelingen, want daar stopte de achtervolging al na drie stappen bergop. Het moest wel een beetje spannend blijven. Want in een heel enkel geval werd je toch in je kraag gegrepen en moest je mee naar. Ht bureau. Nou, die spanning voel ik nou ook. Er zal wel iets gebeuren, maar uiteindelijk wel met een sisser aflopen, althans dat hoop ik.

De koningin heeft een heel andere spanning. Een spanning die ze in dezelfde periode had als die van mij zoals hierboven beschreven, maar dan alleen de eerste dagen van december. Zij wist toen dat ze iets zou krijgen, maar nog niet wat. Wel wist ze dat wat ze het liefste wou krijgen haar neusje voorbij zou gaan. En hoewel ze dat wist, want dat is al jaren en bij iedereen zo, was er toch die spanning van misschien deze keer toch wel dat grote geschenk uit Spanje.

Zij zit/zat dus in spanning over hoe goed de goede afloop zou zijn, ik zat/zit in spanning of er wel een goede afloop zal komen.

Nu maar eerst de gebeurtenissen zo objectief mogelijk weergeven, dan kunt u, waarde lezer, zelf uw eigen conclusies trekken (en voor zover u dat niet doet, zal ik het wel doen, maar dan is het niet meer objectief).

Maandagochtend onze bagage ingepakt. Om ons snel te kunnen verplaatsen besloten we slechts een koffer en een rugzak mee te nemen (wat heeft geleid tot zeer vele moeilijke keuzes voor onze koningin). Het vertrek van ons vliegtuig stond gepland voor 13.35 uur. Om 11.20 uur meldden we ons in de vertrekhal. Maumere stond toen onderaan de lijst met vertrektijden. Nadat we ingecheckt hadden en ons koffer hadden afgegeven, waren we al een plaatsje gestegen. Om 13.45 uur bereikten we de eerste plaats!! Maar geen gejuich of trompetgeschal, zelfs geen mededeling van de overijverige omroepster van dienst die wel continue berichten omriep die ons geen sodemieter interesseerden. Maar om 14.25 uur werd gezegd dat reizigers voor Maumere konden instappen. Niks van sorry of iets dergelijks. Een uurtje vertaging, moet kunnen.

Na een probleemloze vlucht landen in Maumere. Daar werden we verwelkomd door onze gids Kamil en zijn chauffeur Charles ( nog niet geen sir). De koningis is overigens hooglijk verbaasd dat hier een gids de beschikking heeft over een auto met chauffer!
Na het ontschepen (of moeten we tegenwoordig zeggen ontvliegtuigen, maar dat is niet Engels genoeg, dus over enkele jaren spreken we van ontplanen, spreek uit ontpleeenen). Voor degene die de draad kwijt is geraakt opniejuw, maar zonder uitweiding. Na het ontschepen en het grabbelen van de bagageband bleven er een tiental groepjes mensen elkaar staan aan te gapen. Toen iedereen aan iedereen gevraagd had of zijn/haar/hun koffer(s) er ook niet waren, gingen we in slagorde naar de bevelhebber van het vliegveld, Ferdinandus van Wade.
Hij kon ons niet echt van dienst zijn. Er werd een formulier ingevuld en we moesten dinsdag de 9e om9 uur maar komen vragen of er al wat bekend was. De koningin en ik begonnen de kriebels te krijgen, eerst het vliegtuig verlaat, dan de koffer zoek en dan geen uitsluitsel krijgen.
In het hotel improviseren, met name bij het aankleden 's morgens. Want ieder kledingstuk had je de vorige dag al aangehad. Sommige kon je nog binnenste buiten draaien, maar niet met alles, zoals bv. je schoenen.
Op naar het vliegveld. En toen begon de spanning zoals hierboven vermeld. Ik vroeg me af of we ons koffer wel zouden krijgen, want behalve kledig zat er ook al ons equipment is, zoals electrische apparaten, maar ook simpele zaken als een schaartje, schrijfgerei etc.
Ferdinandus kon ons alleen maar zeggen dat ons koffer in Bali was achtergebleven en dat er die dag geen vlucht meer vanuit Bali naar Maumere zou zijn. Duidelijk dus een zet van de vijand om onze campagne te vertragen! Na keihard onderhandelen werd het volgende afgesproken: we zouden het koffer woensdag kunnen ophalen op het vliegveld van Ende (waar we volgens planning toch zouden zijn) en we kregen een kleine compensatie om wat spullen te kunnen gaan kopen. De koningin riep meteen: hoppe, hoppe, hoppe, ik ben niet meer te toppen,
Maar het waren maar 200.000 rupia, dus het plezier was snel voorbij. Overigens moest ferdinandus daar formeel nog toestemming voor vragen, eerst van zijn secretaresse die hij meenam naar de gang. Tien minuten later kwamen ze binnen met de mededeling dat ze het nog zouden voorleggen aan Bali en dat we indien daar accoord, om 16.00 ur het geld konden komen ophalen. Maar ja, gehopt moest er worden, want als je de kleren die je vanochtend binnenste buiten hebt gedraaid, morgenvroeg weer buitenste binnen draait, kom je bepaalde strepen tegen en dat is niet goed voor het moreel.
Aldus gehandeld .

Vanochtend met schoon ondergoed om 03.30 uur opgestaan. Ik zal toch eens een stukje schrijven over de ontberingen die toeristen in Indonesie moeten ondergaan. Om 04.15 uur vertrokken voor een autoritnje van een half uurtje en daarna een klim van een half uur naar de top van de Kelimutu in het nationaal park. E n wat doe je als je boven bent? Je kijkt naar beneden! Maar het uitzicht was mooi. Het zou schitter end geweest zijn als het niet geregend had. Dus onze pas nieuw gekocht kleding werd meteen gewassen. De regenjassen zaten in het koffer en van 200.000 rupia kun je niet al te veel doen.
Na deafdaling en wat bezichtingingen in de buurt naar het vliegveld. En ja hoor, het koffer was er. De koningin was toch wel blij. Ze had steeds gehoopt op de hoofdprijs, koffer helemaal zoek, ga maar vervangende inkopen doen, maar ze was toch blij met het kleine kadootje.
'S middags weer wat in de buurt gelopen, bezichtigd, gewandeld e.d., want het echte programma starten we morgen weer volgens schema op. Gisteren en vandaag was het improviseren.

Toch blijft de vijand actief. Toen we in ons hotel aankwamen en ons even wilde opfrissen, ha ren wassen e.d. Bleek er geen water te zijn! En dat terwijl schrijver dezes al een grote boodschap had gedaan. Na een half uur wachten op de te chnische dienst, zijn we maar ongewassen vertrokken, onze boodschap achterlatend. Toen we vanavond terugkwamen, was alles wel in orde. Ook de auto bleek gesabotteerd. Er komt water door het dak, terwijl ons alleen in de hotels stromend water beloofd was. Het kan natuurlijk zijn dat dit euvel al langer in de auhto zat, maar vandaag regende he t voor het eerst, en dan wel meteen de hele dag .

Tot een volgende keer