Betrekkelijke rust

Bij het vliegveld aangekomen, namen we afscheid van Pice enTanti. We moesten meteen inchecken en met de tickets Ambon - Mataram in onze hand, de rugzak op de rug en de koffer in de andere hand, meldden we ons aan de balie van Lion Air.
En toen, wij zouden een tussenstop maken in Surabaya waar we 1,5 uur zouden moeten wachten, bleek dat we daar zouden overstappen op een vliegtuig van Wings Air, de maatschappij die, zoals de aandachtige lezer zeker nog wel zal weten, meestal vertragingen heeft en ons koffer op de reis van Bali naar MAumere op Bali had achtergelaten. Maar ja, we hadden geboekt, dus we hoopten er het beste van. De koffers op de weegschaal gezet: de blauwe 24 kilo en de rode 12. Dus geen probleem . . . dachten we. Maar wat bleek, bij Wings is het maximaal toegestane gewicht aan bagage 15 kilo per persoon! 6 Kilo overgewicht!
Na wat heen en weer gepraat, ook de beambtes achter de balie vonden het een vervelende situatie, werd er een simpele oplossing gevonden. Er werd genoteerd dat het blauwe koffer 22 kilo woog en het rode 8 en we konden gewoon verder. Toen werd ons duidelijk dat we ook nog een tussenstop in Makassar zouden maken. Ach ja, nog een keer extra landen en weer opstijgen voor dezelfde prijs, waarom niet.
In Makassar aangekomen, moesten we met een shuttlebus naar het hoofdgebouw. Na het uitstappen ging de koningin opeens onderuit, alsof ze getroffen was door een blauwe steen. Maar het leek mee te vallen, na haar galant overeind geholpen te hebben, kon ze op eigen kracht weer verder. Bij de transferbalie van Lion Air moesten we de plaatsbewijzen voor de volgende etappe afhalen. Het was erg druk aan die transferbalie, die midden in een hal stond. Een hoop geschreeuw en gewapper met vliegtickets, want iedereen stond om de balie, wel zes rijen dik. Omdat wij rustig gelopen hadden, stonden we helemaal achteraan. We zagen wel dat er verschillende mensen lichtelijk in paniek raakten, maar slechts een enkele vertrok met een ticket; de meesten bleven staan schreeuwen en duwen en wapperen. Toen werd van achter de balie iets geschreeuwd en ongeveer de helft van de wachtenden spurtten ijlings weg. Wat later werd nog iets geroepen, nl. dat de reizigers voor Surabaya zich moesten melden bij gate 4. Het reserveringssysteem van Lion Air lag er uit! Van gate 4 de shuttle weer naar een uithoek van het vliegveld, waar hetzelfde toestel op ons wachtte. Met meer dan een uur vertraging op weg naar Surabaya! Als we de aansluiting naar Lombok maar zouden halen! Maar toen bleek dat vliegen met Wings Air ook zijn voordelen heeft: ook in Surabaya een flinke vertraging, wel van 2 uur. Alleen het vervelende was, dat op het scherm met vertrektijden slechts 2 vluchten konden worden geplaatst. De eerste zou al 's ochtends om een uur of acht vertrokken moeten zijn en de tweede een uurtje later. Toen bleek dat de enkel van de koningin flink gezwollen was, hetgeen haar overigens niet belette om de reis voort te zetten. Dus maar wachten en wachten, totdat de reizigers voor Lombok werden opgeroepen om te boarden. Tot onze grote vreugde zagen we, toen we naar het vliegtuig liepen, tussen alle bagage die naar het vliegtuig werd gebracht, onze koffers. toen we in het vliegtuig zaten en ontdekten dat niet alle plaatsen bezet waren, slaakten we een zucht van verlichting, want dat betekende dat Wings geen koffers hoefde achter te laten omdat het maximaal toegestane gewicht van pasagiers en bagage niet werd overschreden (dat was namelijk de reden dat ze op Bali een tiental koffers hadden laten staan). En tot slot van deze dag: we landden niet op het vliegveld van Mataram, maar op het nieuwe vliegveld, Bandar Pudara Internasional Airport Lombok (B.I.L.), ongeveer 50 kilometer verderop het binnenland in. Dit betekende wel dat we een mooi uitzicht hadden van 1.500 voet op de vulkaan Rinjani. B.I.L. is een heel nieuw vliegveld, maar nog zonder een enkele voorziening, behalve bagageband, toilet en taxiservice. En die laatste maakte een goed commercieel gebruik van het feit dat je in de middle of nowhere zat! Maar na een taxirit van bijna twee uur (vanaf het oude vliegveld zou het 20 minuten geduurd hebben), kwamen we toch op de plaats van bestemming: Sunset House in Senggigi, hutje Jasmine. En toen regende het, terwijl we onze oude regenjacks in Halong hadden achtergelaten, evenals wat andere spullen (maar niet mijn petje!). En wij hadden gedacht aan een rustig slot van onze vakantie!
Vrijdag hebben we de omgeving een beetje verkend en het zwembad een beetje veel. Maar ja, wat wil je ook als het zwembad 6,34 meter van ons hutje verwijderd is en het strand hemelsbreed ongeveer 30 meter, maar we moeten dan om het zwembad heen en voor het restaurant langs, zodat het zeker 50 meter lopen is en dan nog zeker 10 meter voor dat we bij de zee zijn (als het eb is, komen er nog wel 5 hele meters bij!). Omdat dit ons goed bevallen was, hebben we zaterdag hetzelfde gedaan, maar ook nog gelopen naar het centrum van Senggigi . Een uurtje lopen over het strand, maar voornamelijk door de zee, want het zand was bloedheet. Het centrum stelt niet veel voor (netjes uitgedrukt), een zogenaamde Art Market, enkele restaurantjes en uiteraard enkele stands van de reisbureaus met overal de aanbiedingen met 'best price'. De Art Market bestond uit een achttal kraampjes met t-shirts, houtsnijwerk, grote lappen stof, waar ik me nog helemaal in kon verstoppen, maar die dames dubbel vouwen en 3x om hun middel draaien (waarom kopen ze dan niet 2 halve lappen, dan hebben ze voor hetzelfde geld twee verschillende wikkelrokken). 's Avonds een skypesessie met Chantal. Eerdere pogingen met facetime lukten niet, maar skypen ging prima.
Zondag hebben we een taxi genomen naar Mataram, en ook een taxi terug. We lieten ons toen in het "centrum" van Senggigi afzetten. Daar boekten we voor maandag een trip naar het zuiden van Lombok, met een bezoekje aan Gili Nanggu, een van die vele eilandjes met mooie zandstranden. Daar wat gezwommen en gesnorkeld vissen gevoerd. Het was minder helder water dan in Bunaken (Manado) en ook minder diep. Daarna weer terug richting ons hutje. De chauffeur zei dat hij een "short cut" zou nemen. Ik weet niet of de weg short was, maar wel . . .
Dinsdag weer geluierd en een tourtje geboekt voor de woensdag. Tevens overleg wat we na Lombok zouden doen. Uiteindelijk besloten om de laatste week op een nabijliggend eiland te gaan doorbrengen. Een eiland van waaruit we vrijdagochtend (de 16e) met het vliegtuig naar Jakarta kunnen gaan, van waar we die avond richting Amsterdam zullen vertrekken. We vertrekken morgen met de boot naar dat eiland, waar we dus onze laatste week zullen doorbrengen. Gelukkig zijn er daar verschillende vestigingen van Starbucks.
Het uitstapje woensdag ging naar Kuta Beach (Lombok). Redelijk wit zandstrand, maar moeilijk lopen, want je zakt tot je enkels in het zand. Toen we terugkwamen in Senggigi bleek dat een flinke storm was geweest; het strand lag vol met troep.
De volgende dag tijdens ons ontbijt was men al druk bezig het strand wat schoon te maken, althans voor ons verblijf. Toen we 's middags wat gingen wandelen, bleek dat er op veel plaatsen nog rotzooi lag, van lege flessen tot zeewier en zelfs boomstronken. Onderweg hebben we een kokosnoot leeggedronken en daarna het vlees gegeten. Dat ging niet iedereen even gemakkelijk af. Nu hebben we het diner achter de kiezen en maken dit verslag af. Morgenvroeg worden we om 08.20 uur opgehaald en naar de haven gebracht voor de overtocht.