20121101.18:52

Lang niets meer van ons laten horen, maar Maluku en internet, zeker via wifi, is nog een brug te ver. Ben benieuwd welke brug het eerste klaar is, die van wifi of die over de baai van Ambon.
Ik zal me nu beperken tot de 1e week in Ambon en Ouw, in de loop van het weekeinde misschien weer wat meer inspiratie voor de 2e week.
Omdat het al weer zo lang geleden is, eerst een samenvatting van het voorafgaande:
28 september vertrokken uit Maastricht en na wat avonturlijke omzwervingen de 15e op Bali aangekomen.
Weer onze intrek genomen in hotel Bali Rani, maar nu in een ruime suite. Had ik tijdens onze reis al promotie gemaakt van slapen op de grond aan het voeteinde van de koningin naar slapen op een matje aan de lange zijde, nu was er een volwaardig bed voor mij (en voor de koningin een tweepersoonsbed in de andere kamer). De koningin bleef, zoals reeds gemeld, maar het is zeer bijzonder, derhalve hier nogmaals de vermelding, gedurende het hele verblijf van 3 dagen erg spaarzaam. Zij kocht, en dat was nog niet vermeld, ook een mapje voor het fototoestel en trakteerde mij op een beurt (bij een kapper). Voor de rest was het heel rustig aan doen en veel wandelen, waarbij we ook nog op een begrafenisstoet stuitten. De overledene was waarschijnlijk erg rijk en had zijn/haar geld aan veel mensen nagelaten, want ik heb nog nooit zo een grote, maar ook blije stoet gezien.
Na 2 nachten en een heel lange avond zijn we de 17e tegen half elf 's avonds uit het hotel vertrokken naar het vliegveld, waar de 18e om 10 voor 1 's ochtends ons vliegtuig naar U.P. (Makassar) zou vertrekken en inderdaad ook vertrok. Rond 10 voor half drie (twee uur twintig) kwamen we in Makassar (U.P.) aan om uit te stappen en om 4 uur dertig (halfvijf) te vertrekken naar Ambon, waar we na 2 uurtjes vliegen om 7.30 uur aankwamen.
Na het typen van de vorige alinea moet ik het toch kwijt. IK ERGER ME GROEN EN GEEL AAN DIE VERSCHILLENDE SCHRIJFWIJZE VAN TIJDEN EN AAN DE TIJDZONES!! Wat de schrijfwijze van tijden betreft het volgende (op de tijdzones kom ik wel eens een keer terug als ik wat meer tijd heb).
Als we nu eens altijd alles zouden vermelden van groot naar klein. En met "we" bedoel ik iedereen op deze aardkloot, want dat zou een groot aantal misverstanden en vergissingen voorkomen. Wat is 11/10/12? Wij, en nu bedoel ik de Europeanen, zeggen elf oktober tweeduizendtwaalf, want was het in de vorige eeuw, dan hadden we geschreven 11/10/1912, logisch toch, of niet? Nee, want als onze nazaten over ruim een eeuw dit epistel lezen (want ik vermoed dat het een standaardwerk wordt voor de universele vastlegging van de tijd en dus nog eeuwen geraadpleegd zal worden, samen met de nog te verschijnen doorwrochte verhandeling over de tijdzones) zullen ze in eerste instantie denken elf oktober eenentwintighondertwaalf, terwijl ik toch echt bedoelde elf oktober tweeduizendtwaalf. Maar de Amerikanen dan bijvoorbeeld. Die zouden zeggen tien november tweeduizendtwaalf (uiteraard op z'n Amerikaans).
De door mij voorgesteld universele schrijfwijze moet worden: 20121011, dus van groot naar klein. Aansluitend kan de tijd vermeld worden, ook weer van groot naar klein. Dus we vertrokken uit Bali op 20121017.22:30 uit ons hotel en kwamen op Ambon aan op 20121018.07:30. De enkele punt na de datum geeft aan dat we na de uren gaan en moeten tellen tot 24; de dubbele punt na de uren is om aan te geven dat er weer iets bijzonders komt, want nu tellen we door tot 59! Raar maar waar. En daarna komen de secondes, weer 60 en de minuut is vol. Dan komt een komma en vervolgens gaan we verder met gewone tienden, honderdsten etc. van seconden. Het kon moeilijk ingewikkelder, maar dat ligt niet aan de schrijfwijze! Als het aan mij zou liggen, zou ik de dag verdelen in 10 iene, ieder iene in 10 miene, iedere miene in 10 mutte en iedere mutte in 10 grutte. In een dag gaan dus 10.000 gruttes. Een grutte duurt dus even lang als 8,64 seconden. Het zou even wennen zijn, maar is toch het overdenken waard.
Nu begrijpen jullie waar ik me mee bezig hou als ik in U.P. 's nachts enkele uren op een ijzeren stoel moet zitten in een uitgestorven vertrekhal. En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat als we half 1 zeggen, iedereen weet dat dat een half uur na het uur nul is, maar als we half 4 zeggen is dat niet twee uur na het uur nul.

Maar na een slapeloze nacht, toch aangekomen op Ambon.
Daar werden we verwelkomd, zoals afgesproken en verwacht, door Pice. De auto met chauffeur om ons naar Halong (een dorp tussen het vliegveld en Ambon-stad) te brengen stond al klaar. Onderweg vertelde Pice ons een minder plezierig verhaal. Hij had in augustus een beroerte gekregen en een maand in het ziekenhuis gelegen. Daarna therapie en in zoverre al weer goed opgeknapt dat het lopen weer normaal gaat, maar hij kan zijn linkerarm maar beperkt gebruiken.
Na een half uurtje kwamen we aan in Halong. We stapten uit op de grote weg en volgde een pad van 7 trappen van ieder 7 treden, afgewisseld door korte hellinkjes. Toen kwamen we bij het roze paleis van keizer Mingg (let op, met dubbele "g"; de arme tak van de Minggs, nl. de Chinese keizers, schreven zich met enkele "g"; verschil moet er zijn!). De eerbiedwaardige was niet thuis, maar wij werden heel hartelijk verwelkomd door Tanti, de dochter van Pice, hoofd van de huishouding van keizer Mingg. Even later kwam Joice, de andere dochter van Pice binnen; zij had colleges gehad en zich toen gehaast om bij ons te komen. Niet veel later kwam zijne hoogheid himself aangeschreden, hij was naar de markt geweest om inkopen te doen. Na wat uitvoerig en uitbundig bijpraten, zijne hoogheid zelf zat er minzaam knikkend bij, zijn we eerst maar een paar uurtjes gaan slapen. De volgende dag hebben we met Pice even een klein rondje Ambon-stad gemaakt, want we moesten weer vroeg naar bed, want op zaterdag 20121020.05:30 moesten we al weer het bed uit om op tijd de boot te halen naar Saparua. Behalve Pice ging ook Tanti mee.
Na een rustige overtocht met de nieuwe ferry, we hadden vanwege de drukte gekozen voor bussinessclass (met airco en zwemvesten), en weer een autorit kwamen we in Ouw aan. Wat ons meteen opviel, was de voortschreiding van de techniek te opzichte van 5 jaar geleden. Ze hadden straatverlichting! Maar voor de rest was er weinig veranderd. 's Avonds bleek bijvoorbeeld vaak: wel lampen maar geen elektriek. Jos was niet thuis, maar we werden verwelkomd door buurman papa Agus en Ince, de vrouw van Pice. Na een half uurtje flink motorgeronk en daar kwam Jos aanzetten, achterop, bepakt en bezakt. Heel kordaat stapte ze binnen en heette ons hartelijk welkom (het zal in Saparua wel te horen zijn geweest).
Er werd toen ook een raadsel uit mijn kindertijd opgelost. Na de koning(in) komt de keizer, oké, die is hoger in rang, maar dan . . . . de admiraal? Ik vond dat een rare volgorde, maar na het zien (en vooral horen) van Jos begreep ik het! Ze was bij de marine in een tijd, toen communicatie tussen de schepen nog voornamelijk mondeling ging en die daarin de beste was, maakte promotie. Degenen die haar kennen begrijpen dus dat ze een bliksemcarrière maakte tot ze admiraal werd, maar toen maakte ook zij kennis met het Peter Principle en werd zij weggepromoveerd tot hoofd basisschool. Overigens, Popla kennen ze nog niet.
Ook al is ze nu met pensioen, het commanderen heeft ze niet afgeleerd en wat later zaten we cengkeh te pellen of hoe dat ook mag heten. Het is nu namelijk oogstseizoen en dan moet daar veel, zo niet alles voor wijken. Zelfs het openbaar verkeer wordt stilgelegd om de cengkeh te kunnen laten drogen. Alleen de motoren kunnen er dan nog door.
Zondag naar de kerk en wat rondgelopen en het dorp verkend. Maandag hetzelfde, maar dan in omgekeerde volgorde en iets uitgebreider, en in plaats van het kerkbezoek een bezoek aan Saparua-stad. We hadden, net als de vorige keer willen lopen en met de ojek terug, maar gezien de gezondheidstoestand van Pice besloten we toch maar met een busje te gaan. Echter halverwege platte tube, dus toch lekker een stuk kunnen lopen. In Saparua hoorden we tuut tuut en daar was het busje weer, ditmaal zonder reserveband. Bij het avondeten moest ik er dan toch aan geloven. Ik heb het jarenlang kunnen vermijden, maar als de admiraal iets wil, dan gebeurt het ook. Gelukkig kreeg ik maar een kleine portie. Gelukkig voor mij, maar ook gelukkig voor de koningin, want daardoor had zij een extra grote portie.
Dinsdag 20121023 aan de wandel zonder Pice. Naar Motoni, een klein strandje wat verderop. Ook hier: niets veranderd vergeleken met 5 jaar geleden. Op de terugweg ontdekte we een lichte onrust in het dorp. Pice was ons overal aan het zoeken, want hoe haalden we het in ons hoofd om weg te gaan zonder hem!
Voor de woensdag had Pice een autorit over het eiland geregeld. Papa Agus ging mee. Helemaal tot Kulur. Papa Agus vertelde honderd uit. Het bleek dat hij sinds jaren niet meer zo ver buiten Ouw was geweest.
De volgende dag vroeg opstaan. nou ja, wat heet vroeg als je om vier uur wakker wordt omdat de vier honden van Jos dan beginnen te janken! Iedere nacht! nee, ik mag niet liegen, want een nacht zijn we wakker geworden omdat de inwonende kleinzoon van Jos om half vier keihard zijn favoriete muziek begon af te spelen! Na een kwartier heeft de koningin gevraagd of het niet wat zachter kon, waarna we een kwartier later klaar wakker waren toen de admiraal b.d. haar kleinzoon op niet mis te verstane wijze duidelijk maakte dat het nog zachter moest.
Dus donderdag zoals gebruikelijk vroeg wakker, maar ook vroeg opstaan want we gingen met een bootje naar Peta Nusa, een strand aan de noord-oost kant van Ouw, waarvoor we dus om Batu Kapal heen moesten. Bij Peta Nusa lekker gezwommen en gepicknickt op een manier zoals het hoort: met je vingers vanaf een bananenblad. We moesten jammer genoeg al rond 13:00 uur weg omdat het eb begon te worden en we dan niet meer met de boot weg zouden kunnen. So what!? Maar daar trokken ze zich niets van aan.
We wilden vroeg naar bed, want op 20121025.04:00 moesten we opstaan (we waren de honden lekker te vroeg af) om tijdig de ferry te halen. Maar het is oogstseizoen, dus tot ongeveer 23:00 uur cengkeh gepeld.
Tegen vijfen namen we afscheid van adm. Jos, Papa Agus en Ince om 3 uurtjes later weer voet aan wal te zetten op Ambon.

Volgens mij is er in het verleden ergens een fout gemaakt. Het eiland heeft eigenlijk Mabon; iemand heeft eens een keer per ongeluk de eerste twee letters verwiseld. Want onze reis gaat van MAastricht via MAsterdam, MAkassar, MAnado, MAbon op MAluku weer terug naar MAastricht.