Manado
05 Oktober 2012 | Indonesië, Manado-tua
Er was eens ............
Manado was in lang vervlogen tijden een koninkrijk, of beter gezegd, een koninginnerijk (het land was niet rijk aan koninginnen, maar de koninginnen waren rijk). Onderdanen die iets heel speciaals hadden gedaan, konden naast de zogenaamde eeuwige dankbaarheid van de koningin (die ze gemakkelijk kon geven, want het kostte haar toch niets), soms rekenen op een zeer speciale beloning. Ze konden worden benoemd tot ridder in de orde van Hans en Grietje. Als zichtbaar teken kregen zij dan een vergulde broodkruimel opgespeld. Bij herhaald uitmuntend gedrag (althans in de ogen van de koningin) kon men worden bevorderd tot ridder in de orde van Hans en Grietje met beleg. Op nationale feestdagen mocht men dan een druppeltje jam op de vergulde broodkruimel smeren. Dit moest wel voor zonsondergang worden afgewassen! Voor de adelijke families waren er ook 2 ridderordes, te weten ridder in de orde van Sneeuwwitje (een appeltje) en ridder in de orde van Sneeuwwitje met worm (inderdaad, een appeltje met..).
De huidige koningin van Manado gaat erg met de moderne tijd mee. Ze heeft daarom een nieuwe beloning in het leven geroepen. Iemand die haar of het land een heel grote dienst heeft bewezen, mag in de privevertrekken van de koningin komen en krijgt daar de mogelijkheid om met iets van haar te spelen. EN VANDAAG BEN IK DE GELUKKIGE! De koningin was zo onder de indruk van de dienst die ik haar bewezen had, dat ik mt haar allerliefste speelgoed mocht spelen. Dat had nog nooit een onderdaan mogen doen! Ik mocht (heel eventjes maar), met haar iPad spelen. Uiteraard moest ik eerst mijn handen wassen, mijn nagels knippen, zorgen dat mijn neus niet druppelde en toen mocht ik beginnen. Ik heb toen maar dit verslagje gemaakt.
Julie zullen wel benieuwd zijn naar de dienst die ik daarvoor heb moeten leveren. Ik heb haar een plastic kaartje gegeven van ongeveer 4 bij 8 centimeter waar mijn naam op staat en een heleboel andere zaken die ik niet begrijp. Ook heb ik haar een getal van 4 cijfers gegeven, dat volgens haar het magische woord was waarmee het koninginnerijk gered kon worden. Ze is toen heel hard weggelopen en riep Hoppe, hoppe, hoppe (voor de goede verstaander: de manadonezen kunnen de s niet uitspreken).
Het vertrek uit Jakarta begon lekker vroeg: de wekker liep om 5 uur (niet 17 uur) af en om 6 uur (inderdaad niet 18 uur), wurmden we ons -zonder ontbijt- in de taxi. De hele reis (we arriveerden in Manado om 14.30 uur) heb ik proberen uit te leggen dat het mijn schuld niet was dat ik het fototoestel in de taxi had laten liggen, maar ik kreeg het haar niet aan haar verstand gebracht.
We werden afgehaald door Roy, die de komende dagen ons zal gidsen. De reis vliegveld - hotel duurde 1,5 uur en dan had hij nog een short-cut genomen. ik ging er maar van uit dat het zonder short-cut langer had geduurd, maar daar ben ik inmiddels niet meer zeker van. In het hotel maar even verkoeling gezocht in het zwembad. Woensdag de stad verkend, met of zonder short-cut een uurtje rijden vanaf het hotel tot het centrum. Wat rondgereden waarbij volgens mij alle 23 wijken die MAnado heeft met naam werden genoemd, maar zeker weten we dat niet, want ondanks het feit dat Roy Maleis, Engels en redelijk wat woorden Nederlands sprak, was hij niet altijd te volgen.
's Middags hebben we een museum bezocht. We werden verwelkomd door het huisorkest, 6 mensen die allen een houten xylofoon bespeelden (zo'n ding heet natuurlijk anders, maar hoe?). Bij ons vertrek speelden ze uit dankbaarheid nog eens. Toen we binnenkwamen waren we met Roy bezoeker 1, 2 en 3. Toen we vertrokken waren er toch al minstens 10 bezoekers, en dat terwijl de koningin toch incognito was. Het afscheidslied was dan ookniet de nationale hymne, maar een moluks liedje, dat door de koningin met volle borst(jes) werd meegezongen.
Donderdag naar Tankoko nationaal park. Met enkele tussenstops. Hutje om te overnachten viel mee, een bed op 4 poten in een overdekte ruimte, een tafeltje en electriciteit van 17 tot 24 uur. Buiten was het toilet en de douche. Beide in de open lucht en beide met alleen maar koud water. De avond afgesloten met een boswandeling met daarna een 3 gangen diner (soep, rijst met vis en groente en stukjes mango na). Vroeg naar bed want om 4.15 uur (schrijve: kwart over vier in de vroege ochtend) opstaan en een boswandeling van 3 uurtjes. En wat hebben we gezien: een gekke vogel en wat apen. Als ik was blijven werken zag ik die elke dag en dan had ik niet zo vroeg hoven op te staan!
Na het ontbijt nog even blijven rondhangen en toen weer, met enkele tussenstops naar hethotel, waar we afscheid hebben genomen van Roy.
Manado was in lang vervlogen tijden een koninkrijk, of beter gezegd, een koninginnerijk (het land was niet rijk aan koninginnen, maar de koninginnen waren rijk). Onderdanen die iets heel speciaals hadden gedaan, konden naast de zogenaamde eeuwige dankbaarheid van de koningin (die ze gemakkelijk kon geven, want het kostte haar toch niets), soms rekenen op een zeer speciale beloning. Ze konden worden benoemd tot ridder in de orde van Hans en Grietje. Als zichtbaar teken kregen zij dan een vergulde broodkruimel opgespeld. Bij herhaald uitmuntend gedrag (althans in de ogen van de koningin) kon men worden bevorderd tot ridder in de orde van Hans en Grietje met beleg. Op nationale feestdagen mocht men dan een druppeltje jam op de vergulde broodkruimel smeren. Dit moest wel voor zonsondergang worden afgewassen! Voor de adelijke families waren er ook 2 ridderordes, te weten ridder in de orde van Sneeuwwitje (een appeltje) en ridder in de orde van Sneeuwwitje met worm (inderdaad, een appeltje met..).
De huidige koningin van Manado gaat erg met de moderne tijd mee. Ze heeft daarom een nieuwe beloning in het leven geroepen. Iemand die haar of het land een heel grote dienst heeft bewezen, mag in de privevertrekken van de koningin komen en krijgt daar de mogelijkheid om met iets van haar te spelen. EN VANDAAG BEN IK DE GELUKKIGE! De koningin was zo onder de indruk van de dienst die ik haar bewezen had, dat ik mt haar allerliefste speelgoed mocht spelen. Dat had nog nooit een onderdaan mogen doen! Ik mocht (heel eventjes maar), met haar iPad spelen. Uiteraard moest ik eerst mijn handen wassen, mijn nagels knippen, zorgen dat mijn neus niet druppelde en toen mocht ik beginnen. Ik heb toen maar dit verslagje gemaakt.
Julie zullen wel benieuwd zijn naar de dienst die ik daarvoor heb moeten leveren. Ik heb haar een plastic kaartje gegeven van ongeveer 4 bij 8 centimeter waar mijn naam op staat en een heleboel andere zaken die ik niet begrijp. Ook heb ik haar een getal van 4 cijfers gegeven, dat volgens haar het magische woord was waarmee het koninginnerijk gered kon worden. Ze is toen heel hard weggelopen en riep Hoppe, hoppe, hoppe (voor de goede verstaander: de manadonezen kunnen de s niet uitspreken).
Het vertrek uit Jakarta begon lekker vroeg: de wekker liep om 5 uur (niet 17 uur) af en om 6 uur (inderdaad niet 18 uur), wurmden we ons -zonder ontbijt- in de taxi. De hele reis (we arriveerden in Manado om 14.30 uur) heb ik proberen uit te leggen dat het mijn schuld niet was dat ik het fototoestel in de taxi had laten liggen, maar ik kreeg het haar niet aan haar verstand gebracht.
We werden afgehaald door Roy, die de komende dagen ons zal gidsen. De reis vliegveld - hotel duurde 1,5 uur en dan had hij nog een short-cut genomen. ik ging er maar van uit dat het zonder short-cut langer had geduurd, maar daar ben ik inmiddels niet meer zeker van. In het hotel maar even verkoeling gezocht in het zwembad. Woensdag de stad verkend, met of zonder short-cut een uurtje rijden vanaf het hotel tot het centrum. Wat rondgereden waarbij volgens mij alle 23 wijken die MAnado heeft met naam werden genoemd, maar zeker weten we dat niet, want ondanks het feit dat Roy Maleis, Engels en redelijk wat woorden Nederlands sprak, was hij niet altijd te volgen.
's Middags hebben we een museum bezocht. We werden verwelkomd door het huisorkest, 6 mensen die allen een houten xylofoon bespeelden (zo'n ding heet natuurlijk anders, maar hoe?). Bij ons vertrek speelden ze uit dankbaarheid nog eens. Toen we binnenkwamen waren we met Roy bezoeker 1, 2 en 3. Toen we vertrokken waren er toch al minstens 10 bezoekers, en dat terwijl de koningin toch incognito was. Het afscheidslied was dan ookniet de nationale hymne, maar een moluks liedje, dat door de koningin met volle borst(jes) werd meegezongen.
Donderdag naar Tankoko nationaal park. Met enkele tussenstops. Hutje om te overnachten viel mee, een bed op 4 poten in een overdekte ruimte, een tafeltje en electriciteit van 17 tot 24 uur. Buiten was het toilet en de douche. Beide in de open lucht en beide met alleen maar koud water. De avond afgesloten met een boswandeling met daarna een 3 gangen diner (soep, rijst met vis en groente en stukjes mango na). Vroeg naar bed want om 4.15 uur (schrijve: kwart over vier in de vroege ochtend) opstaan en een boswandeling van 3 uurtjes. En wat hebben we gezien: een gekke vogel en wat apen. Als ik was blijven werken zag ik die elke dag en dan had ik niet zo vroeg hoven op te staan!
Na het ontbijt nog even blijven rondhangen en toen weer, met enkele tussenstops naar hethotel, waar we afscheid hebben genomen van Roy.
-
05 Oktober 2012 - 14:41
Danny:
Hey Ridder J, tot welke orde behoor je nu dan?
Is het koninginnerijk nu gered?
Ik ben benieuwd naar het vervolg.....
Gr. oet Gelaen -
05 Oktober 2012 - 20:31
Ischa:
Ben zoooo benieuwd naar het vervolg.....lol
En waar blijven de foto s ?? (sorry kon t echt niet laten hoor ;-P )
En ik maar denken dat jullie vakantie hadden...veel plezier verders
Dikke kus en knufs en lebber uit Hoksebarge -
05 Oktober 2012 - 21:25
Tyas:
Hahahah die komt op tatipata.nl! Geniet ervan en ik ben benieuwd naar het vervolg! -
05 Oktober 2012 - 22:54
Je (schoon Dan Wel He) Zusje:
Nou, ik zie dat deze onderdaan al redelijk overweg kan met de kikker. Het is mij alleen niet helemaal duidelijk of jullie daar nu plezier hebben, of dat je alleen maar moeilijke dingen moet doen........; ) En wij hier in ons kikkerlandje medelijden moeten hebben met de koningin of met haar onderdaan???? -
06 Oktober 2012 - 11:09
Von & Jim:
tja, typisch tati-queen attitude of ... wat mannen niet over moeten hebben voor hun partner, toch !?
Gisteren in Aken hebben we toevallig een optreden meegemaakt met de house-band van Lighthouse Aken met bamboe-instrumenten en die dingen heten Angklung en werd veteld dat ze in 1 instantie werden gebruikt in Java om de oogst te beschermen om met het geluid vogels te verjagen.
Trouwens we hebben nog steeds goede herinneringen van een optreden van een Torajaans jongeren orkest met bamboe fluiten en angklungs samen met papa Cak en mama Ete in Missiliana hotel in 1993.
J& J ...Chrisgott en tjuuus en tot het vlg verslag ! -
07 Oktober 2012 - 02:04
Leonie:
hahaa had dit verslagje niet gezien, heb mijn reactie bij 1e verslag geplaatst! leuk verslagje weer jo en jos! dus sprookjes bestaan echt! ben inderdaad benieuwd naar het vervolg! take care! -
07 Oktober 2012 - 16:16
Sonsam:
hahahaaai sprookje (voor)gelezen samen met mama lies. Mama moest ff schakelen wie de koningin in het sprookje was.Mama kwam nniet meer bij. we verheugen ons op het volgende verslag.....heel veel liefs en dikke knuffel genietzzeee samsonmamaliesoche xxx -
10 Oktober 2012 - 22:36
Saan:
Maar je moet wel toegeven dat je bevoorrecht bent om een onderdaan te zijn van zo'n lieve koningin . Je hebt toch wel het kaartje teruggekregen leuk geschreven iklig hier in een deuk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
