Nog 1 nachtje slapen....

Daar zijn we weer!!
We voelen ons een beetje veiliger, want we staan nu onder de bescherming van de nonnen van Santa Maria Immaculata Kolang. We hebben ons daar al aangemeld (voor één nacht). Aangezien wij geen gebruik kunnen maken van hun keuken, zitten we nu in een restaurant in de buurt, maar de poort van het klooster sluit vanavond om 21.00 uur onherroepelijk tot morgenochtend 6.00 uur.
Daarom kan ik nu wat meer geheimen vertellen van onze reis, want morgen gaan we aan boord van ons schip en overmorgen hopen we op Komodo aan te komen. We zijn dus vlak bij ons einddoel.

Maar eerst even terug naar de 9e. De vlucht van bali naar Flores ging over Lombok en heel veel nadere eilandjes. We waren al bang dat daar onze koffer overbord gekieperd was in het kader van ontwikkelingshulp of zo iets. Maar zoals jullie al weten, is uiteindelijk alles goed afgelopen. Toch nog even een foto van de koningin tijdens het hoppen op de 10e.
Aansluitend gingen we via een bezoek aan Woluware, een traditioneel dorp, naar Moni, waar we zoals gemeld de dag erna vroeg moesten opstaan. De wandeling naar boven om naar beneden te kunnen kijken was niet het hoofddoel. Op de kraterhelling liggen drie meren, alle drie met een andere kleur. Een is pikzwart, een ander meestal blauw en nummer drie meestal groen. Ik ben die drie kraters ingedaald om 3 flesjes te vullen met het water. De koningin deed er erg geheimzinnig over.

Na het ontbijt (rond 10 uur), vertrokken we naar Wolotopo, ook weer een traditioneel dorp. Je kon het dorp alleen maar binnen via goten en steile trappen. Boven gekomen leek het op de speelplaats van Obelix, allemaal menhirs. Het bleek het fundament van een nieuwe woning te zijn. Bij ons vertrek, moesten we zoals op de meeste plaatsen, het gastenboek invullen en werd verwacht dat je iets aardigs schreef en een donatie deed.
Om het dorp te verlaten moesten we over een brug, maar dat was niets vergeleken bij Suriname.

Toen we verder gingen, bleek steeds vaker dat de weg weg was. We kwamen langs een gedenkteken met de tekst "Florisweg geopend 31/8-1925". De Indonesiërs hebben er sindsdien niets meer aan gedaan, want de weg ligt nog steeds open.

De 11e konden weer eens lekker uitslapen, half zeven op om om acht uur te vertrekken. Onderweg zei de koningen "je moet blauwe tenen telen". Nu weet ik wel wat tenen zijn, ook blauwe tenen, maar ik weet niet hoe je die moet telen. Ik dacht dat ze misschien een teentje knoflook bedoelde omdat dat goed is tegen vampiers en waarschijnlijk ook tegen draken. Maar ja, we zaten in de auto en de koningin riep maar steeds: " blauwe tenen, blauwe tenen". Ik doe veel voor mijn koningin, dus pakte ik een hamer en mepte op mijn dikke teen. Rood, maar blauw zou wel zo komen. Ik kon echter een kreet van pijn niet onderdrukken en de koningin zag wat ik gedaan had. "Op het trand, op het trand" riep ze en wees naar buiten. Ik keek naar buiten en zag dat we bij het stand waren. Dus er moest iets geteeld worden op het strand, maar ik wist niet wat. Ik liep het strand op en toen viel het kwartje. Ik bukte me om het op te rapen en toen ging me een lampje branden en zag ik het. Er lagen allemaal gekleurde stenen op het strand! Maar er was ook bewaking: blauwe stenen stelen, dat bedoelde ze dus. Vlug raapte ik er een paar op (om exact te zijn 1,5 paar) en dook de auto in voordat de bewaking mij te pakken had. We stoven er vandoor over de weg die al lang weg was. Soms werd de weg ook nog geblokkeerd door bulldozers of omgevallen bomen. Dit kon natuurlijk niet, want er was geen weg, maar jullie snappen wel wat ik bedoel, want de auto moet toch ergens over rijden.
We kwamen langs de Ebulobo vulkaan. Er kwam rook uit de krater, niet te veel maar duidelijk zichtbaar. De laatste grote uitbarsting is in 2007. Aan de begroeiing op de berg kon je goed zien tot waar de lava gekomen was.
We reden verder en onderweg kwamen we langs een gedenksteen met de tekst "Florisweg geopend 31 - 8 - 1925". De Indonesiërs hebben er sindsdien niets meer aan gedaan, want de weg ligt nog steeds open.
Onderweg vroeg de koningin hoeveel stenen ik gestolen had. Toen ik zei dat ik er drie had, schrok ze en zei dat dat veel te weinig was. En toen vertelde ze me dat de draak onschadelijk gemaakt kan worden (wel maar voor een beperkte tijd) als je een blauwe steen hard achter zijn linkeroor gooide. Dan is er toch geen enkel probleem, vond ik. De eerste steen is om in te gooien, de tweede is raak en de derde hou ik als souvenir. "Maar hij heeft 2 linkeroren!"
Dan zal ik goed moeten mikken, anders ben ik mijn souvenir kwijt, maar hem uitschakelen lukt mij wel.
"Hij beschermd zijn linkeroor met zijn rechteroor en het is dus heel moeilijk te raken". Ik dacht dat de draak dan wel op een olifant moest lijken, met van die grote flaporen, dus zei ik "als hij zijn linkeroor beschermd met zijn rechteroor, zit de flap voor zijn ogen en ziet hij niets, dus ik kan heel dichtbij komen en dan sla ik wel met de steen in mijn hand".
"Jij ufferd, jij napt het niet, dat beet heeft twee hoofden".
Oei, een tweekoppige draak. "Nee, een tweehoofdige draak; we houden het netje en preken ook over vinger, handen, voeten en tenen". Zo ging de discussie nog even door en ik begreep dat je alle twee de oren moest raken, wilde het enig effect hebben. En het rechtse linkeroor zat vlak naast het linkse rechteroor en was dus heel moeilijk te raken.
Ongerust viel ik in slaap.

Vanochtend gingen we verder en bezochten we Bena. Wederom een traditioneel dorpjje, met voor de overleden voorvaderen en -moederen gedenktekenen in de vorm van houten huisjes, resp. iets wat lijkt op houten parasols (kijk maar op de foto). Na een bezoekje aan het Ranamesemeer, waar veel bloedzuigers zitten, gingen we. Door naar Ruteng. Onderweg zagen we dat de Rabobank ook hier vertegenwoordigd is.

Zo, nu naar de nonnen, een nachtje slapen in een cel en dan morgen...... Ten aanval.
Overigens, vroeger waren er ook broeders in het klooster. En werden nonnen soms zwanger. Hoe dit kwam?
Door celdeling.