Je oor te luisteren leggen

Zondag, 14 oktober 2012
Om alvast alle spanning weg te nemen, we hebben het overleefd!

Na een nachtje in een cel van de nonnen, niet samen want ze hebben de broeders er niet voor niets uitgegooid, op weg naar Cacar. Ook dit is weer, hoe raden julie het, een traditioneel dorpje. Een van de tradities zijn de zweepgevechten. Het wapen is een zweep waar de runderen mee in het gareel worden gehouden, en de bescherming een klein rond schild. Het hoofd wordt ook nog beschermd door een masker. Er mag alleen boven de gordel worden geslagen. Als je je aan de regels houdt en je tegenstander overleeft het niet (wat blijkbaar wel een voorkomt), kom je er zonder problemen van af.
De hutten, althans de traditionele, hebben als basis een 8-hoek. Voor de traditionele mensen die in dit traditioneel dorp in zo een tradionele hut wonen, is het traditie dat hun rijstveld de vorm van een spinnenweb heeft. Om dat te zien moesten we naturlijk weer een berg beklimmen. En om verder te gaan moesten we ook de berg weer afdalen. En volgens de traditie moesten we, zowel bij het dorp als bij de berg om de spinnenwegrijstvelden te bekijken, het gastenboet tekenen, etc. etc.
Toen volgde een lange rit naar de haven van Labuan Bajo. Daar aangekomen scheepten we in en staken van wal richting Komodo. Onderweg heeft Kamil even nogen sturen. Normaal gesproken was Chharles degene die het stuur moest vasthouden, maar hij was met de auto achtergebleven op de kade van Labuan Bajo. Gelukkig nam de schipper het roer al weer snel over, ieder zijn specialiteit! We naderden het eiland Komodo en een onweer kwam snel dichterbij.
De koningin haalde een spiegel te voorschijn en zei:
Piegeltje, piegeltje, is er in de buurt iemand die knapper is dan ik? Waarop de spiegel antwoordde: "Hier bent u de mooiste, maar op het andere eiland is iemand die van buiten dubbel zo mooi is, maar van binnen nog niet de helft heeft van u en dat nog met z'n tweeën moet delen". De koningin wilde nu meteen door naar het eiland Rinca, maar de schipper wilde in verband met de naderende storm niet verder. Wij zijn toen op Komodo aan land gegaan en al vrij snel zagen wij een "dragon". Ze eten o.m. herten, maar de dragon die wij tegenkwamen had al genoeg gegeten en liet de herten met rust. Toen was de batterij van het fototoestel leeg. Sabbotage of dommigheid van ons? Gelukkig konden we op ons schip 's avonds de batterij weer opladen.
We overnachtten op de boot en toen rond 5.30 uur de zon opkwam, bleken we een escorte te hebben gekregen van de politie.
Op naar Rinca! Onderweg zagen we nog dolfijnen en vliegende vissen. Op Rinca aangekomen, zagen we meteen al een varaan. Die had net gegeten, want zijn buik sleepte bijna over de grond. Ter aansporing om toch vooral in de buurt van de "ranger" te blijven, de gids van het park, wrd dezegd dat de avond ervoor een oudere vrouw aangevallen was door een dragon. Maar .... ze had het overleefd en lag nu in het ziekenhuis. Als je door zo'n beest, eh dier volgens de koningin, gebeten wordt, krijg je een bepaalde soort bacteriën in je bloed, die zonder behandeling dodelijk zijn. Toen begonnen we aan een trektocht van zo'n 1,5 uur. Onderweg zagen we de gaten waar de varanen hun eieren in leggen. Toen zagen we een drietal dragons bezig met het vakkundig ontleden en opeten van een waterbuffel. De buffel was enkele dagen geleden door de varanen aangevallen en had nu het loodje gelegd. Een van de varanen had bij het gevecht verwondingen opgelopen aan zijn kop, eh hoofd, en was nu (tijdelijk?) blind. Een stukje verder stond een vriend van de varanenmaaltijd treurig te kijken.

Toen naderden we een grote greot. "Hier i het" zei de koningin. "Ga naar binnen en maak het dier onchadelijk".
Ik ging de grot binnen, sloeg een zhoek om, deed het licht aan en schrok me wezenloos. Daar was het tweehoofdig monster. Maar wat was ze mooi. Het was duidelijk een ze. Gauw maakte ik een foto. Toen had ze me gezien; ze brulde en gromde en spuwde inderdaad vuur! Twee keer, een keer links en een keer rechts.
Ik wachtte niet lang en gooide een steen naar het linker linkeroor. Raak! Even schudde zij met haar linkerhoofd alsof ze een vlieg wilde wegjagen, maar verder geen reactie. Ik zocht naar een goede positie om het rechter linkeroor goed in het vizier te krijgen. Toen ik dacht dat ik een goede kans had, gooide ik een steen. Hij kwam niet in de buurt van het rechter linkeroor omdat het linkerhoofd er voor zat.
Een hopeloze situatie. Het enige positieve was dat de dragon mij niet aanviel, maar als het ware een beetje spottend naar mij lachtte.
Ik wilde teruggaan naar de koningin om te zeggen dat ik niet geslaagd was in de opdracht, maar ja, dat gaat haar ene oor in en het andere oor uit en er blijft weinig tot niets hangen. Toen dacht ik aan wat de spiegel had gezegd: "..... maar van binnen nog niet de helft heeft van u en dat nog met z'n tweeën moet delen".
Dus pakte ik de derde steen, wachtte op de goede positie van de oren en gooide........ het linker linkeroor in, het linker rechteroor uit, vlak achter het rechter linkeroor. Pats, boem. De dragon zakte in elkaar.
Ik riep de koningin en liep terug de grot in op zoek naar de maagdelijke prinsessen, of minstens de berg goud. Ik zag echter niets. Vlak bij de dragon lag mijn kleine blauwe steen en ik raapte hem op als aandenken. Toen zag ik de koningin een druppeltje van de zwarte vloeistof in een neusgat van de draak pipetteren. Ik weet niet welke van de vier neusgaten, voor het geval iemand van jullie daarin geïnteresseerd zou zijn. Ik vroeg nu om uitleg van de hele expeditie. Een draak met een dubbel mensengezicht neusdruppels geven is al gek, maar een draak verslaan en geen beloning krijgen is nog gekker.
Toen vertelde ze dat sommige draken de mogelijkheid hebben een menselijke gedaante aan te nemen. De mensen merken dat meestal niet op, maar als een tweehoofdige draak dat doet, valt het natuurlijk op. Daar komt bij dat zij, zoals het een koningin betaamt, de mooiste van het land wou zijn. Toen ze van haar spiegel had gehoord dat er iemand precies twee keer zo mooi was als zij, en er geruchten gingen van een tweehoofdig mens op de Komodo-eilanden, had ze meteen de juiste conclusie getrokken. Een druppeltje van de zwarte vloeistof zorgde er voor dat de draak ging vervellen, zodat na een dag of tien niets meer herinnerde aan de dubbele schoonheid.
"Geef mij mijn piegeltje een aan", zei ze tegen mij, "dan zullen we eens kijken of er in de buurt nog meer schepselen zijn die mooier zijn dan ik". Langzaam werd mij iets duidelijk. Als de koningin iedereen die mooier was dan zij, zou laten vervellen of wat dan ook, zou ik de rest van mijn leven mensen (of dieren) moeten opsporen en moeten uitschakelen. En de koningin zou met het verloop van de jaren er echt niet knapper op worden, dus nog meer kandidaten. Ik liet de spiegel dan ook zogenaamd per ongeluk uit mijn handen glippen.
"Mijn piegeltje, mijn piegeltje!!!" hoorde ik haar schreeuwen, nee krijsen, nee ... ja ....ik weet niet wat voor een geluid ik hoorde.
Verschrikt draaide ik me om en daar stond ze te gillen. Ze liep vuurrood aan, werd witheet (de kleuren van de Indonesische vlag) en de stoom kwam uit haar oren. Toen schoot door mijn hoofd dat ze het steeds had over de dien en niet over beesten, lover handen en voeten en dat "de mensen" niet opmerkte als er een dragon onder hen was. Waarom niet "wij"?
Vlug pakte ik de kleine steen uit mijn broekzak. Zij zag het er werd nog kwader. Ik was er van overtuigd dat als ze haar mond nu zou opendoen, er een grote steekvlam uit zou komen.
Ik zag nog maar één uitweg en gebruikte mijn onovertroffen versierzin: "Ga je mee shoppen, op Bali?"
En het werkte, ze begon stoom af te blazen en weer te verbruinen. En na verloop van een paar minuten zei ze "Oké".
Maar de blauwe steen zal ik altijd onder handbereik houden.